izin verdik bulutlar demirledi şehrimize, renkleri yoruldu sokakların
kelimelerin intiharına göz yumuyor az ötede bir adam
ve dünyalar tartışıyorduk, mübalağasız gülüşmeler de az ötede kaldı
bir saç teli buluyor cebinden adam boynuna dolayıp
atıyor kendine yıldızlardan aşağı

şimdi serince bir uykuda düşlerini demliyor

siyahlarlı kapı aralığı ağır ağır merdiven çıkmaları
dönüp bakan nice karanlığı söndürmeliyiz yasakları
ya da kafilesiz yolculuklar yükümüzde sonrasız bir sıradanlık
doldurur durur akşamları anneanne duaları

geceyi soluyoruz gülüşlerimiz yankısız ve pek çekingen
nice sonraları ellerimiz güneşli, sıyırıyoruz yüzümüzün olağanca karanlığını
şarkılar var kulağımızda, duvarlarımızı süslüyoruz düşlemelerimizle
aynı soğuğu pay ediyoruz bizliklerimize

Kimseye Etmem Şikayet

güne...

münzevî prenses

katmerli katran karası inzivasında bir prenses

suya okunan saraylar doldurmakla meşgul sayfaları

dıştan içre siyah sırça gökyüzü yüksek bir belde

sırma düşler ince güzelce düşer dalından defne

zincirlerle donuk bir fecir gözlerinde ışıldayarak

taçlar takan taçyapraklar tane tane sevişmekte

2k14

3.33

renkli rüzgarların olduğu gün 
muhtevası 
süngerdi
şemsiyelerimizin.

ve sen gözleri ceylan!
kaldırsaydın da
kaşlarını
sığınsaydım 
içlerine.