yeni doğduğumuz zamanlardı belki de
ölüme en uzak
yaşama en yakın
bir beden
bir ruh
bir yağmur karanlıklar ardından gelen
açan bir çiçek kuru bir yaz akşamı
ekinlerin içini bir hoş eden esinti
doymaksızın meyvelenen ağaçlar
içine kocaman hayatlar sığdıran tohumlar
yüreğimizdeki heyecana kapılan çeşmenin sesi
ve ne yana koşuşturduğunu bilmeyen çocuklar
(tam burada güzel bir anadolu tablosu çizmeye çalıştığımı anlamalısın)
evet,
öyle bereketli sevdim seni.
