bir rüzgar esse ellerin fesleğen kokardı, kırlangıçlar konardı alnına akşam üstleri, bilmezdin. en son nasıl eserdi rüzgar sahi? biliyorum, bilmez olur muyum. o günü dün etmek değil midir hatırlamak? hatırlamak eyleminin tersi unutmak mıdır? hatırlamamakla unutmak aynı mıdır ya da? unutmak nasıl bir eylem? olumlu mu olumsuz mu? neden unuturuz? unuttum dediklerimizi hatırlamış olmaz mıyız? hisler suya yazılan bir yazı gibi akıp gider mi? bir daha okunması imkansız mıdır? öyleyse nasıl sürer hisler? sevgi kalıcı değil midir yani? sevgi bitebilir mi? seviyorum demek her gün uyandığında yeniden sevmek olabilir mi? her gün tekrar tekrar suya yazı yazmaya mı çalışmaktır sevmek? sevmemek mi gerekir yoksa? sevmek iyi bir şey değil miydi? öyle öğretmemişler miydi bize? insanlar birbirlerini sevdikleri zaman iyilik etmiş olmazlar mı birbirlerine? akıntı alıp götürse de yazıyı tekrar tekrar denemek değil midir sevgiyi anlaşılır ve uzun kılan?

kış günlerinde

soğuk bir kış gününde hiç beklenmedik

yani demek istiyorum ki

uçuşan kuş manzaralarını donduran şarkılar eşliğinde

ısındırmak gibi ellerimi ceketimin ceplerinde

üç katmanlı ceplerim:

birincisinden kuş uçmaz kervan geçmez

bulanık akan suları ayakkabılarıma dökülür

sarı kağıtlar ya da sararmış kağıtlar

bulurum dedemin dip odasından

gizlidir, soğuktur, parlak yorganlar ve

şekerler saklı bir yerlerde

barış abi şarkıları süzülüyor çimento-kerpiç alaşımından

sokakta esmer çocuklar, dizleri yaralı

kuru dudakları küfürlü

gün, yer minderleri kadar soğuk

yine maviye boyanmış dökme demirler üşüyor

çiçekler başlarını sarkıtmakta

bir türlü pas tutmaz güneşlerden

bir ceviz ağacı salınıyor kucağında

bir salıncak

pabuçlarımla selamlıyorum gökyüzünü

en olmadık yerde ceplerimden dökülen erikler

yeni bir sayfa açıyor

her bitiş de yeni bir başlangıç mıdır?

yüzüyorum yüzüyorum

kulaç kulaç

dalga dalga

ikincisine düşüyorum ceplerimin

elimi atıyorum çıkartıyorum oradan

birikmiş tüy yumakları ve saçlarım

bir silgi parçası

tütün kırıntıları

ve birkaç parça daha

hiç eriğim kalmamış

kıyametin ortasında ayakta bekliyorum

dört bin çeşit kuş uçuşuyor zihnimin derinliklerinde

birinci desen yakalayamıyorum dahi

ikincisi yüzüme gülüp gözlerimi oymakta

üç desen olacak gibi değil

dört, beş yahut altı

yok bu böyle olmayacak

binlerce kuş

hepsi kaçışıyor

zihnim kan revan içinde

daha fazla duramayacak oluyorum

ta ki nice sonra geliyor tam dört binincisi

ceplerimi karıştırıyorum:

eriğim kalmamış

gündüz gibi konuyor omuzlarıma

bu bir öter ardıç kuşu

zamanın sonundayım

üzerimde yüzyılların yorgunluğu

bin kuşların kalabalığı

bir hayli memnunum halimden

dans ediyor saçlarım

yedi cihan dolaşıyorum

yedi milyar kere gülümsüyorum

cebirden anlamadığımı hatırlıyor

ardıç kuşuna sığınıyorum

kocaman güneşler sığdırıyorum bu cebime

ne de hoş

piyano sesleri emekliyor yerlerde notalardan bağımsız

bir aslanın yelesi üşüyor gri bir sayfada

soğuğu en derinlerinde hissediyorum üçüncü cebimin

günleri kopartıyorum takvimlerden

gökyüzü hokkadan damlayan bir mürekkep misali kara

yer yer bulutları topluyorum dalından

öter ardıç kuşu bırakıyor omuzlarımı

şimdi kayboluyorum

uzun bir süre geçiyor

uçurum bitmek bilmiyor

ölüm sevdasını katlayıp koyuyorum üçüncü cebime

bir kadın eteklerini sürüyor

zihnimde şarkılar bitmiyor

karşı kıyıya geçmem hayli zor

geri dönmekse imkansız

yokluktan bir gemideyim sanıyorum

bu sarsıntılar ondan olsa gerek

hiçbir şey olmamış gibi devam ediyor huysuzluğum

batan güneşin ardından kenti kaybediyoruz

gecenin rengine bulanıyor suratım

öter ardıç kuşu karşıda bekliyor

tüm her şeyi dolduruyorum cebime

bu üçüncü cebim

son bir nefes daha

şimdi karşı kıyıdayım

neden sonra anlıyorum cebim delik görüyorum

tüm bulantım yeniden baş gösterse de

biz soğuk kentin insanlarıyız

sokakları kibritle ısıtıp
ceketimizi rüzgara asarız