RÜYA

ve bir kadın, oldukça güzel
oldukça güzel ne hatırasız ne de parçalanmış
bir adam saplı göğsüne günden kızıl gözleri
dünden buruşuk bir surat asıldıkça incileri dökülmekte

ve bir şehir, oldukça ferah
oldukça ferah bir hayat vaat ettiği binbir sorularla
anlam verilmez bir dua yankılandıkça duru semada
bulutları düğüm düğüm boğazına dolanmakta

yağmur, ölümü yakın bir şarkı
ıslak, bir çöl kadar ıslak

ayılmamış rüyalar, ince çizgili bir dünya çevresinde
dünyayı döndürüyor bir kadın
elinde ıslak bir şehir
bir adam saplı göğsüne sanki yağmurlar söyleniyor
dünü soyunmakta üzerinden bir adam
adam ne de unutkan
kızıl bir nefes kalıyor boynunda
işte evet, şimdi bir rüya
evet, bir rüya bitiyor.

                                                                           17/12/14
                                                                          Çarşamba
                                                                           Samed

söyle mirim kavuşmamızdan önce ulaşsın yakarışlarımız allaha

günleri devirdiler ömrümüzün eksildikçe zorlaşır gerisi

kaçtığımız ölümlerle varız bu dünyada eksilmişliğimiz kadar varız

nice sonra bir kul nice gönüllü çaresizliği adına açar elini semaya 

neyse sonra ne diyorduk gülüyorduk aslında boşluğa bir ten gerisi

ötesi berisi nahoş ellerimiz boş ve sakin bir bulut uğramış semtimize

içi boş bir sözlük sözlerimizde uzakdoğulu bir dil konuşmaktayız

sarılmak tek çaremiz gözlerimize sarıldıkça birer birer çoğalmaktayız

türkçe dersi...
yaratıcı yazarlık tadında bir çalışma yapıyoruz ve beş tane kelime gelişigüzel seçiliyor sözlükten, on dakika içerisinde bir şeyler yazmamız isteniyor.
bu şiir böyle bir çalışmanın ürünü olarak ortaya çıkıyor.
yaratmak Allah'a mahsus ya, bir şeyler yazıyoruz yine de.
vesselam.

kelimeler:
ahize
barışmak
karabet
boyluca
solüsyon (zor bir kelime kabul edelim şimdi, zaten biraz uydurmaca şeyler çıkıyor ortaya)

sersefil bir hava şimdi üzerimizde
boyluca bir adam, belki yoruluyor
belki yorumluyor son rüyasını, uzanıyor gökyüzüne
ne zamandır bilmiyoruz
bir ölmektir gidiyor çehrelerimizde
az ötemizde nicedir sesimizle barışmayan
nicedir kendi halinde bir ahize
ne soğuk
ne sıcak
böylesi unutmamız ne de fenadır oysa
düşlerimizle olan karabetimizi
nedir bu solüsyonsuzluk
birleştiremiyoruz ellerimizi

izin verdik bulutlar demirledi şehrimize, renkleri yoruldu sokakların
kelimelerin intiharına göz yumuyor az ötede bir adam
ve dünyalar tartışıyorduk, mübalağasız gülüşmeler de az ötede kaldı
bir saç teli buluyor cebinden adam boynuna dolayıp
atıyor kendine yıldızlardan aşağı

şimdi serince bir uykuda düşlerini demliyor

siyahlarlı kapı aralığı ağır ağır merdiven çıkmaları
dönüp bakan nice karanlığı söndürmeliyiz yasakları
ya da kafilesiz yolculuklar yükümüzde sonrasız bir sıradanlık
doldurur durur akşamları anneanne duaları

geceyi soluyoruz gülüşlerimiz yankısız ve pek çekingen
nice sonraları ellerimiz güneşli, sıyırıyoruz yüzümüzün olağanca karanlığını
şarkılar var kulağımızda, duvarlarımızı süslüyoruz düşlemelerimizle
aynı soğuğu pay ediyoruz bizliklerimize

Kimseye Etmem Şikayet

güne...

münzevî prenses

katmerli katran karası inzivasında bir prenses

suya okunan saraylar doldurmakla meşgul sayfaları

dıştan içre siyah sırça gökyüzü yüksek bir belde

sırma düşler ince güzelce düşer dalından defne

zincirlerle donuk bir fecir gözlerinde ışıldayarak

taçlar takan taçyapraklar tane tane sevişmekte

2k14

3.33

renkli rüzgarların olduğu gün 
muhtevası 
süngerdi
şemsiyelerimizin.

ve sen gözleri ceylan!
kaldırsaydın da
kaşlarını
sığınsaydım 
içlerine.

lebin zulali ne sırdı, tükendi ömrü aziz.

-Hatayî

Gül gül dedi bülbül güle gül gülmedi gitti,
Bülbül güle gül bülbüle yâr olmadı gitti.

-Fuzuli

karanlığın ritmi yüzmekte kulaklarımda, düşlerini suluyor insanlar
görmüyor insanlar yoksul bir çocuk geceyi doldurmakla meşgul ceplerine
insanların düşüncelerinde hep bir bağırış hep çağırış
şimdi bir istanbul kiralıyoruz seninle şimdi şimdi gülümsemeliyiz


paylaşmadan tüketiyoruz dumanı tüten bir sessizliği şimdi
takvimlere sinmiş tüm korkaklığıyla günler
ne şans ki bir sonbahar almaya dahi çıkışmayacak paramız
ziyan çok, yine serzenişte bülbüller

gecenin ve birçok gecelerin parçası.

insan ansızlaşıyor, dinledikçe eksiliyor.

ah nayino.

çok keyifli gün şiiri

içlerimde bulut üçgenleri, hava soğuk, yok olmaya üşüyorum

donmakla yetinmek sadece bir acı kadar basit ve çaresiz

üzerime soluyorsunuz kurum gibi iniyor gülüşleriniz boğazımdan

söylemek bambaşka kalıyor vasiyetlerimizi, kurumasın yanaklar

ne kadar da sessiz bir ölüm bu kan parçacıkları dişlerinizde 

tekrar üşüyorum tanrım, üşüyorum allahım, çok üşüyorum rabbim

nasıl söylenir ki bilmiyorum merhamet, daha fazla duramıyorum soğukta

bitmeyecek kitaplar okuyorum, bilmiyorum ne kadar da sakinim

duvarlar yıkılıyor beynimde, nasıl söylenir işte biraz merhamet

bir bakış, bin hatıra, bin kelimeler döküldü içimde, onlarcası ayakta

burada ne kalır, saçlarım ağarıyor hava çok soğuk ve rüzgarlarınız

durmuyor estikçe esmekte, güller vesaireler ne de güzel gülüyorsunuz

gül destesi gözleriniz, bülbüller can veriyor elimde, girdaplar diz çöküyor

tutamıyorum elleriniz ağır değil bu denli, biliyorum, tutamıyorum

tutamıyorum kağıtlar kabarıyor, bulanıyor görüşlerim

tutamıyorum daha fazla, bu gece çabuk bitmeli

şimdilerde

antik harabelerin bulanıklığı var gözlerinde

kanlı çarpışmalar görüyorum, buseliklerinde ganimet paylaşanlar

ihtişamlı devirlerini üzerinden atmışlığın ve

boylu boyunca iç çekişlerin kucaklıyor semayı

"ne kadar geriye gidiyorsak artık zamanda, bir o kadar da mutumuz vardı."

işte

bir tanrıça adımlıyor boynunu şimdi

eteklerinden 

bin yapraklar saçarak

danışıksız bir dövüş bu, barışıksız bir seviş

bin sevişlerden ırak heyecanlar, bu kaçıncı veya son durak

bırak artık yakamızı uslu sandığımız gerçekler

niceler bilecekler nice zaman sonra karanlıktayız

ayaktayız içimiz bir hoş, alışıksız bir dönüş ne de güzel olur elbet

hayli oldu sandık, öldü sandık siyahlar lakin bu burukluğun mavisi

yeisi görüyorum sözlerinde, yenisi olmak isterdim oysa, bunda görmüyorum bir beis

yağız umutlar gömüyorum, gözlerinden dönmüyorum ben, oysa ne büyük acı

tacın elimde buna engel olamam, duramıyorum karanlıkta, yüreğimin en üstünde yerin

derin derin düşünmeliydik, görmeliydin gözlerimde ne güzeldir ellerin

yine savuruyorsun tüm senliğini üzerime, altında eziliyorum bu mağlup bir savaşçı

bu mahcup bir yoksul, biraz çekincesi mağrur, fazlaca sen fakiri

düşüncen elinin kiri, melûl olması tabiatından, hayalinden endişeli

bu derde düşeli ne de ferahtır, saray bahçesinde bekleşmeleri yalınayaklı

gelinli duvaklı nisanlar kiraladım deme öyle, elimde yoklukların birikti

15.10/00.37/S.

bakın işte yine aynısı oluyor daha fazla düşünemiyorum düşünmeyi

kelimelerin arasında yine boşluklar kalıyor yine sigaralar sönüyor zamansız

aynı aya bakıyoruz bunun bir çözümü olmamalı senin adına yine yıldızlar sönüyor

soğuk bir neden buluyor giyecek, tacı yere düşüyor yeniçağlar prensesinin

bir hayat oluyor aniden, neye alıyor bu hayatı, kırmızılı karanlıklar ve bir ay parçalandı işte

küskün bir dudak, nereden de çıktı şimdi bu cümlelersizlik, yarısı içilmiş bir gözyaşında

bir saray boğuluyor karanlıkta, işte bir vapur göbeğini kaşıyor, işte şimdi

bir vapur yelkenini açıyor, vapurlar yelkensiz olur, bu benim vapurum, yelkenleri ıslak

gördün sen de onu biliyorum bilmiyorsun bilmediğini

yine ben biliyorum, tüm felaketlerin bizatihi tellali, uykusuz bir hava

şimdi zehir sunuyor, şimdi bulut tütüyor uzaklardan, her şey şimdi oluyor

büsbütün görüyorum iş çeviriyor tüm siyahlar, arkanda duruyor biliyorsun dört kere

bir tek ben mi diyorum, vakit hep vakitsiz bitiyor cebimde, bir tek ben yoksulum.

14.10.02.10.S.

kornalar çalınmalıydı kulağımıza biz beklerken devam etmeliydik bir yerlere 

kabataş varamadan beşiktaşa biz çoktan üsküdardaydık oysa bilmeden bu yerlerde

bu yerlerde üsküdardaydık aslında veya değildik farkında mısın ben değildim

ne fark eder üsküdardayız diyelim ellerimizi yüzdürelim, bir manzara beğenelim

ellerimiz bir resim çizmeliydi çerçevesiz ve sonsuz, sütunsuz ve duvarsız manzaramız

senden geçmeliydim denize ulaşmadan evvel, sana uğramadan yollar çok uzun

deniz çok uzaktı, deniz çok derindi, deniz çok rüzgarsız

bir şeyler yapmalıydık, kuşlar uçmamalıydı biz gelmeden, biz olmadan biz gelmemeliydi

vapurlar mesela geçmeliydi boğazımızdan, yalnız ılık bir şiir eşliğinde

şiirler bırakmamalıydın ardında, bir şeyler yapmalıydım bu böyle kalmamalı

yine durağan bir havadayız, üşümenin alemi yok, yine bir şey yapamadık işte

sen oradasın, bırakmadığım yerde, bırakmasan beni ya böylesi kalabalık bir yolda

tamam kabul olmadı, kabul ediyorum olamadım, sen olamadım yahut başka şeyler oldu

biraz daha olamazsam gözlerim kaybedecek karasal iklimi ve olağanca vakarını

yazlarım kuru ve sıcak, belli ki kış soğuk ve yağışlı geçecek

dün böyle bitmemeliydi aslında çok düşünüp az yaşayarak ve çok vakit harcayarak

sevmiyorum bazı şeyleri kabul ediyorum zaten hiç olamadım her şeyi sevebilen bir adam

iyi bir adam olamadım, titreyebilir ellerim, korkmayın kötü değiller sesim kadar

senin kadar sen olmalıydım belki de böyle de düşünülebilir ama kabul etmiyorum bunu 

bir yerlerden bulmalıyım seni, üsküdarın bu değil senin başka bir yer olmalıydı

bir yerlerden bulmalıydım neresi biliyorum ama neden de bilmiyorum söyleme de zaten

vitrinime koymalıydım seni, dantelaların akmalıydı saçlarından, işte bak bu güzel bir düş

tozunu almalıydım her gün, her düş bir daha düşünmeliydik ne de çabuk unuttuğun dünleri

s.

Zavallıydı, çok zavallı… Havanın kararmasına sevinecek kadar zavallıydı. Acınmaya değmeyecek kadar zavallı belki de. Daha da zavallı olduğu zamanlar olmuştu elbet, yeni bir şey olmasa gerek bu onun için. 

Bilmemesi gerek şeyleri bilen, duymaması gereken şeyleri duyan, görmemesi gereken şeyleri görendi, o zavallıydı. Böylesi durumda olan insanlara üzüntü duymaktan ve korkuyla bakmaktan öte bir şey yapılmaz. Böylesi bir insan gördüğün zaman üzülürsün ki acınması gerektiği halde acınmamıştır. Böylesi bir insan gördüğün zaman korkuyla bakarsın çünkü kimse bilemez yarın ne olacağını. Yarın güneşin doğup daha sonra tekrar batması kadar ucuz değildir, hafife alınası değildir, göz ardı edilecek değildir. Yarın kocaman bir boşluktur insana ötesinin ne olduğu bilinmeyen. Uçurum kenarı gibidir belki çiçeklerle bezeli gözüken dibinde çıyanların oynaştığı. Belki yine çiçeklerle dolu bir tepeciktir ötesinden ışıklar sızan ancak bilemezsin arkasından güneş mi doğacak yoksa ciğerlerini eritecek sönmez bir har mı var.

Ne kadar da acizdi, ne kadar da aptaldı. Ateşe uçan kelebekler de aptaldı belki de öleceğini bile bile o da gitmişti ateşin bağrına. Yok yok daha neler! Kelebek yandıktan sonra pişman olmaz. Ki pişman olmaya ne canı yeter ne de zamanı. Kelebek kelebektir. Bir günlük bir hayat. Aptallar pişman olur, kelebekler aptal değiller ki. Hem kim diyebilir ki ateşin o içten sıcaklığı güzel değildir? Kimse. Ateşi bir kere dahi gören kimse bunu inkar edemez. İnkar edenler aptaldır, kelebekler inkar etmezler bunu ve giderler ve yanarlar ve aptal değildir kelebekler.

Ateş mi? Ateş ya, ne güzeldir. Hangi ateş söyler ki yakacağını seni? Ateş konuşmaz çoğu zaman. Ha konuştuğu da vardır elbet. “Sen canını yakacağım son insansın.” der gibi gelir ışıl ışıl dalgalanan entarisiyle. Belki de demiştir. Sahi ateş der mi hiç öyle bir şey? Ateşin sözüne güvenmek gerekir mi? Kelebekler basit canlılar yahu ateş ne derse o. Kelebeğin işi bu, düşü bu. Kelebeklerin aklı ne kadar çalışır ki ateşte yandıktan sonra? Hayır hayır kelebekler aptal değiller tabi ki, bunu ima etmedim bile. Kelebekler ima etmeyi sevmezler. Kelebekler, basit canlılar diyorum ya sana. Ateşe uçmaktan başkasını bilmezler. Uçsa güneşe doğru uçardı yoksa öyle değil mi? Ne münasebet! Kelebek ateşini gördükten sonra yönünü çevirmez, güneşe bakmaz, yere dahi bakmaz, bakamaz. Ateşe göre ne var? Buna inanır mı bilinmez. Kelebek gelir kendini ateşe atar da ateş ne parlar bu duruma karşılık ne de söner. 

Ateş hala güzeldir, sallanır durur entarisi ışıl ışıl...

sıkılmışsınız dünyadan can havlinde ayaklarınız
geriye yürür mü zamanınız, ah ne de dolu bu gözler
korkarım ki onurlu bir adam yakmış bir hatırasını dumanını içine çekip
hapsolmuş cümleleriniz ne kadar da kalabalık, ne kadar da içgüveysi

maruz kalınmış bir yalan tanrım geriye döndüm vah halime
vah bu adama, vah bu kadın gözlerini doluyor düşlerine
gözleri doluyor soluk pembe giymiş yine, yine mi pembe
tüh pembe, sen pembe, pembe pembe pembe

betona astığınız nefesleriniz, fenerli gözleriniz rüya saçıyor
ötede kaldı ayaklarınız, ayakkabılarınızın buluta bulanmışlığı da var üstelik
nefret yazıyor elleriniz halbuki gülüştüğünü bilirim avuçlarımızın, şimdi el bağlı, kol bağlı
şimdi pembeleriniz açmıyor, bir adam nefesini veriyor yalınayaklı

benekli şiir

-benekli şiir*

gözlerimiz şehir rüzgarıyla yıkandıkça

damlalar bomba gibi düşmeye devam edecek

kim görmüş ki gecelerin güldüğü rüyaları

şiirlerin başrolde olduğu yarım bir anı

verilen savaşlar bir kadın uğruna yahut

ruhsuz bir kadının bu acıya verdiği yanıt

oldukça zıt birbirine bir deniz dalgası ve

yaşlı bir ağacın uzvu olan bir balıkçı küreği

balıkçılar hep nedense yaşlı oldukça bu dünyada

düşen her yağmurda şehrimiz bombalanır

ve bir şair defterine dikiş attıkça kaleminden

huzursuz olacak bir kadının hatırası

bu ruhsuz bir şiir değil kimse yanlış anlamasın

kadınlar böylesi güzel olduğu müddetçe

damlalar bomba gibi düşecek deftere

sayfalar gecenin kirinden ancak

mürekkeple aklanır.

                                              ekimi beş geçe,

                                                        beş. gece.

                                                                       samed.

*onüç 

SARHOŞ KEDİLER MAHALLESİ

Ne de olsa sarhoş kediler mahallesi nasıl olsa nahoş kokacak

Manzarası az ötede olacak, uzak bir odada bir neye üflenecek

Akşamlarda gözlerimiz kısılacak, ufak kalacak gözlerimiz

Uzakdoğulu tanrılar bunu ister her zaman, tuzlu yaşlar, çokça kalabalık

Ne kadar uzaksa doğuları tanrıların

Biz o kadar yakın/yalnız batılı, yakınız bitimlere, yüzlerimiz bulaşıklı

İnsanlar uzanacak sokaklarda burası sarhoş kedilerin mahallesi

Yaşamadıklarımız hayalden ötesi, ne gelir sarhoşlardan belki bir yağmur

Yağacak ıslattıkça gözlerimizde perdeler, pencerede okullu bir kız

Bekleyecek yalnız bir yokuşun bitmesini, çantasında kötü bir adamın

Kediler sarhoş, yokuşlar yokuşlu, sıcaklar sıcak

Sarı sıcak bir roman, yağmurları sıcak bir cumhuriyet romanı

Çok fazla edebiyat, kızlar ve tanrılar bunu sevmez

Tanrılarınız ölür, kediler susar, birazdan ay doğar günümüze

Küçük bir mahalle, marangoz eski, mülteci kalmış bir sokak

Sokaklarda ölüler, adamın çantası gülüyor, sandalyesiz doğuyor bir masa

Biraz söylenecek biraz dökülecek manzara, biraz sudan ince

Şimdi bir adam titreyecek son duasında rüzgarların

Bir şehadet melodisi, kız kapatacak pencereyi, rahmetsiz ölüler gülecek

1/10

Saçları düz hiç olmadığı kadar koyu kayboluyor gözleri

Küçük bir serzeniş pek çekingen içersi korkularla dolu bir ürperti tablosu

Her okşayışta aynı rüzgar aynı titreyiş aynı sıradışılık

En eksilmemiş anlar artık eski eskimiş birer şiir yahut yalın cümle savaşlar

Kaybeden belli kaybeden belli başka kimse yok

Başka kimse var onlar var aslında savaş çığırtkanları

Savaşmadan savaşırlar savaş kazanıp kazanırlar

Biz kaç savaş daha kaç yenilgi daha kaç şiir daha

Savaş kazanırlar kaç ölüm daha kaç kalım daha çok fazla gözyaşı

Biliyorum adını sormayın onca nefret biliyorum sebebini hep

Kim olduğunu biliyorum biz onca yenilirken savaş sarhoşu hep

Sarhoş kelimelerin cümleleri fotoğraflar kadar sarhoş

Ah o ah o, o kara yüzlü kara soylu ah odur suçlu ben değil

Suçlu bir kadın suçlu bir kadın değil kadınlar hep bir eksik

Kadın eksik erkek eksik ölenler yarım yarım

Fersahlarla ölçtüğümüz uzaklıklar ki gayet masumlar zararı yok

Nerede eksilmediğim zamanlar bak tutuyorsun ellerimden bak

Bak görüyorsun ellerimin içinden boşluğa dağılan nefesini

Bak kadınım saçların şimdi gözlerin şimdi şimdi bilmiyorum

Kitaplar biliyorum roman ama sade bir anlatım rüzgarsız biraz

Esen rüzgar hep, hep aynı kelime farklı cümlelerde

Aynı kelime her yerde neyin nerde olduğunu pek bilmem aslında

Bakma aslında biliyorum hayli uzunca anlattığım meseleler var

Ne kadar çok biliyorum Allah’ım duydurma bana bazen sigaram olmuyor

Zaman kaybım çok fazlaca bir kafiye kabusum yahut bir gülüş

İçimde acımayan gaddar zalim bir gülüş benim değil benim olmayan

Ne de güzel gülersin güzelsin bilirsin ölümcülsün aslında

Ne de sönük bir surat benimkisi ne güzelsin o gün her gün geride kaldı günler

Günler bekler hava soğuk yağmur sıcak ah o kara soylu da orada

Yok düşman değilim ona seni bilemedim bilemedim nerdeydin

Kızma kadınım sen kadınım ben kötü bir adam hayli bencil ve yoksul

Ah o kara yüzlü

Kimse bilmeyecek onu benden başka bak kısa onun cümlesi kısa düşüncesi

Sadece ben değilim kötü olan geceler karanlıktan öte ya artık

Gün kısalır kağıt biter saniyeler yok saçların düz

Saçların düz hiç olmadığı kadar koyu kayboluyor gözlerin.

eylül yirmiyedi

ah.

hayır hayır bu aslında tam da bilmediğin ben

tam da bildiğim ben hep böyleydim kusur işlemeden

ben burda sen burda siz orda biz nerde

biz zaten böyleydik hep böyle olmasaydık aslında

karşımda boğazlar karşında boğazlar

boğazlar bizi boğazlar yok öyle değil gemili falan

rüzgar yok esen bir şeyler var yazım hiç fena değil aslında

beyaz kağıt burda esenler nerede esenler az ötede az ötede ankara

ankara gri değil beyaz ben de öyleydim bir ara

işte tam o ara çok değil ama uzunca bir sıra

sıranın başındaki belli güzeller böyledir hep bir ara

hep bir arada bir derede karşımda dereler boğazlar ankara uzakta

satırlar uzakta güzeller uzakta cümleler biter uzakta

uzadıkça dolanır ya cümleler dolandı ya cümleler nasıl da dolandı

dolandı dolandı yollar dolandı arkamdaki bir adam

dolandırma cümleleri arkamdaki adam hah şimdi telefonu kapattı

telefonlar böyle değildi eskiden muhabbetleriniz ne kadar boş sevgililer

ne sevgililer ne çimler cümleler ne kadar da dolandı yine

bak edepsiz kız edepsiz kadın edepsiz ben

ben edepsiz uzağa otur biraz benden 

edep burda edep gitti edep yahu

yahu nerdesin herkes gitti ben gitmedim yok hava evet soğuk

evet hava soğuk ben üşümem ben kötü adam ben hep böyleyim

hep böyle değilim ben ankara böyle değil istanbul güzel

istanbullar peydahladım nerden de oturduysam bu soğuğa

bu soğuğa oturdum bak edepsiz de bir adam

ben mi ben de edepsiz adam da öyle oturmuştuk ya öyle oturmuştuk beşiktaşta

otobüse az var kalk yanımdan karşımda ne var bilmiyorum sorma bana

karşımda ne var bilmiyorum yarın ne olacak bilmiyordum

yarın ne olacağını biliyorum şimdi bilmek ne kadar da basit

ne kadar basit yarın güneş doğacak sonra batacak işte yarına geldik

yarına getirme lafı ne olur bilmiyorum aslında ne biter

aslında ne biter bilmeyelim bildirme ya da bilmesinler

bilenler bilir ne de acıdır dost kelamı dostum bu dostum sen

sen deme öyle öyle bakma öyle bak yine bir kız

güzel mi güzel yok yahu bakmadım bile edepsiz değil ama

güzel mi nedir güzeller nedir güzelledi ya kendini

biliyorum güzel güzel güzel güler yok yahu artık bildiğimden değil

artık bilmiyorum güzelden güzel güzeller güzeli

bunca yazmam biliyorum normalde okuma zaten sen

sen sen seni ben güzelledim sen beni

sen nerde ben burda ne kadar da kolay aslında

kolay değil aslında bakmayın öyle derim hep

ne derim olanı biteni neylerim neyleyim biteni

bitme bitme diye diye gide gide gemiler beşiktaşta oturalım

istanbullar peydahladım tuzlu yaşları da beşiktaş sahilinden

tuzlu yaşlar peydahladım nisanlardan kaç nisan

bir değil iki değil on desen yok yahu belki yirmi olabilir

yirmi olmasın azalt biraz ben şair değilim şiir yazarım

ondokuz olsun ama ondokuz yaşında değilim bu çocuk ne yaramaz

yaramaz çocuklar oturtun kalkmasınlar biz sahilde oturalım

sahil yine aynısı gemiler birbirinin aynısı durun çocuklar oturduk biz

dur kalkma nereden de geldik buraya yarım saat daha

yarım sayfa daha katlan bana bilmiyorum ama dayan

yarım sene yarım kaldı olan oldu babası bu çocuklar ne de yaramaz

tamam kalkalım artık sen de dayanma bana dayanamıyorsan böyleyim sen

sen öylesin ben öyleyim hayır hayır bu ben aslında tam da bilmediğin ben

hayır hayır

böyle aslında evet

evet buldum işte yavaş yavaş sonra çarçabuk sonra hemen hemen

tamam evet hemen hemen böyle tamam gidiyorum tamam güzel.

eylül

2014

samed.

yanakları aşınır esme rüzgar.

yanımda kayan yıldızlar 

almadı

güneşler almadı gözlerime

aramızda uzakdoğu dilleri 

kelimeleri tencere takırtısı

aramızda sonu son olmayan kötü masallar büyücüsü

ikiz çamur çukuru yanaklarının üstü

bundan böyle almasın

tüm zehirlere rağmen benimdi mahrem

benimdi kuru kırmızılar aşağı öpsen kırmızı

yukarısı kırmızı

havalar hep bulut yağmur doğurur durmaksızın

öldürün bu yazı

11/9/14

oysa ne güzeldi sevmesi uçsuz bucaksız bir yokluğu

demek değildir ki konuşmuyorum dudaklarımdaki ölüm uykusu

burası soğuk 

burası ıslak güneşlerin gayrimeşru günleri

siz camdan akan bir nefes perdelerimi yırtıp

ellerimde üşürsünüz kardan yanaklar eridikçe

başım baharlardan sonbahar

16/8/14

martılar dahi katlanamaz böylesi uzaklıklara

bir süre nefes için bir sürü yollara

mahrem tablada zehri sunuyor kuru kırmızılar benimdir

yalnız yürüyüşü bitmiş gemiler eve dönsün uğultulu öpüşlerle

geceler bir değil, içimizdeyken vakit nasıl iştir

olanlara nefret, üzerime afiyetli bir bu kalmıştır geriye

durmanın anlamı yok böylesi günlere yaşlanmaktan öte

yirmiler peydahladım tuzlu yaşlar ve nisanlardan bir beşiktaş sahili

farkını bildim, kollarımsız sen ve martı kanatlı iskele

19/7/14

En yanlış zamanda savdık sıramızı
Şehre nice sonra gelmenin şaşkınlığını yaşamalıydık birbirimizde
Öyle ki Kanlıca bile hayran kalırdı böylesi sessizliğe
Karanlığa kelimeler savurmaktansa
Elimize yüzümüze bulaştırmalıydık avuçlarımızdaki mutluluğu

Yanlış zamanda savdık sıramızı
Aynı otobüse yetişmekten ve de bilemediğim diğer şeylerden
Daha fazla konuşmalıydık ateşe uçan kelebekleri
Karanlıkları bahanelerle avutmaktansa belki
Öpüşmeliydik yazboyu

temmuz 17, 14

Artık tamam sual olunmaz kalbimin bir köşesinden
Boyandıkça hüznünün rengine bende bir ay dolanır
Paramparça kelimeler yanıbaşımda sıkılı avucumdan kızıl
Dinle beni rüzgar kız, güneş hayin, ay karanlık
Sen estikçe içimde ateşten sular bulanır.

Üç beş darı, çokça çakıl, kuru kumdan toprağım
Sözüm geçmez olur gayrı yağmurlardan gözlerine
Soluduğun nefes gülizardır böğrümde kırmızıdan kızıl
Süpür dikenlerimi rüzgar kız, uzaklara karışsın
Renksiz uçurtmalar takılmasın saç tellerine.

Pay etme güllerinden kimselere bana yaz günü ayaz olur
Bir köşede şimdi sen dalgalı, serin. Diğerinde ben ve özlemi senin
Kirazların renkleri kayıp, dudaklarının altı kan, üstü kızıl
Devşiririm seni uzaklardan, gökyüzünde bir şarkı iç çeksin:
"Gözlerinin içine başka hayal girmesin."

temmuz

yok şeker bilmelisin böyle olmayacağını

tam da güneşin yanaklarında batması gibi 

iniyorum ben de unuttuğun sözlerinden 

geriye bakmadan, sanki bitmez bir şiir

gözlerini tamamlamış gibi

öylesi değil dediğim burada tüm topraklar kurumuş

bekleyekalmış çiçek dalında

bilmezsin sen

nasıl da

nasıl da tutarlar ki senin ellerinden

dudaklarından aydan yarımlar

ışıklar sızar otuz küsüründen,

karanlığım ben

aydınlıksızlığında kötümser

sen

neyse ki yarı yılıbirlik rüyamsın

güzellemeler söyledim ta içersinde

bırak yahu zaten ne yapacağımı bilemeden

tırnaklarımın altında biriktirdim saçlarını

mayıs.

hem belki ben
seni severken radikalleşirim
böylece duygusal bir devrime yol açar
tarihine mâl olurum.

dur dur
kış gelmedi daha
kelimeler hala kuru
dudaklarımızın yorgunluğu
çiçeklerden bağımsız olmalı

dur bakalım bekle
yalancı bu güneş hiç olmadığı kadar
muhtacız güzele, ateşler utanmasın
muhtacız yanmasınlar
kanat çırptıkça iç serinleten kelebeklere

dur
çocuk dilencilerin semtinde
güvercinler çevremde
üzerime gelme

dur güzel
yanlışlıkla değil bu şiir elbet
el yazması, gönül süzmesi
cevabımızı bulamadan ölmeyelim
buluşamadığımız şehirlerden
esen güzel yellerde
daha iyisi taştan bir gemide
kendimizi ararken boğulalım seninle

14nisan14