lebin zulali ne sırdı, tükendi ömrü aziz.

-Hatayî

Gül gül dedi bülbül güle gül gülmedi gitti,
Bülbül güle gül bülbüle yâr olmadı gitti.

-Fuzuli

karanlığın ritmi yüzmekte kulaklarımda, düşlerini suluyor insanlar
görmüyor insanlar yoksul bir çocuk geceyi doldurmakla meşgul ceplerine
insanların düşüncelerinde hep bir bağırış hep çağırış
şimdi bir istanbul kiralıyoruz seninle şimdi şimdi gülümsemeliyiz


paylaşmadan tüketiyoruz dumanı tüten bir sessizliği şimdi
takvimlere sinmiş tüm korkaklığıyla günler
ne şans ki bir sonbahar almaya dahi çıkışmayacak paramız
ziyan çok, yine serzenişte bülbüller

gecenin ve birçok gecelerin parçası.

insan ansızlaşıyor, dinledikçe eksiliyor.

ah nayino.

çok keyifli gün şiiri

içlerimde bulut üçgenleri, hava soğuk, yok olmaya üşüyorum

donmakla yetinmek sadece bir acı kadar basit ve çaresiz

üzerime soluyorsunuz kurum gibi iniyor gülüşleriniz boğazımdan

söylemek bambaşka kalıyor vasiyetlerimizi, kurumasın yanaklar

ne kadar da sessiz bir ölüm bu kan parçacıkları dişlerinizde 

tekrar üşüyorum tanrım, üşüyorum allahım, çok üşüyorum rabbim

nasıl söylenir ki bilmiyorum merhamet, daha fazla duramıyorum soğukta

bitmeyecek kitaplar okuyorum, bilmiyorum ne kadar da sakinim

duvarlar yıkılıyor beynimde, nasıl söylenir işte biraz merhamet

bir bakış, bin hatıra, bin kelimeler döküldü içimde, onlarcası ayakta

burada ne kalır, saçlarım ağarıyor hava çok soğuk ve rüzgarlarınız

durmuyor estikçe esmekte, güller vesaireler ne de güzel gülüyorsunuz

gül destesi gözleriniz, bülbüller can veriyor elimde, girdaplar diz çöküyor

tutamıyorum elleriniz ağır değil bu denli, biliyorum, tutamıyorum

tutamıyorum kağıtlar kabarıyor, bulanıyor görüşlerim

tutamıyorum daha fazla, bu gece çabuk bitmeli

şimdilerde

antik harabelerin bulanıklığı var gözlerinde

kanlı çarpışmalar görüyorum, buseliklerinde ganimet paylaşanlar

ihtişamlı devirlerini üzerinden atmışlığın ve

boylu boyunca iç çekişlerin kucaklıyor semayı

"ne kadar geriye gidiyorsak artık zamanda, bir o kadar da mutumuz vardı."

işte

bir tanrıça adımlıyor boynunu şimdi

eteklerinden 

bin yapraklar saçarak

danışıksız bir dövüş bu, barışıksız bir seviş

bin sevişlerden ırak heyecanlar, bu kaçıncı veya son durak

bırak artık yakamızı uslu sandığımız gerçekler

niceler bilecekler nice zaman sonra karanlıktayız

ayaktayız içimiz bir hoş, alışıksız bir dönüş ne de güzel olur elbet

hayli oldu sandık, öldü sandık siyahlar lakin bu burukluğun mavisi

yeisi görüyorum sözlerinde, yenisi olmak isterdim oysa, bunda görmüyorum bir beis

yağız umutlar gömüyorum, gözlerinden dönmüyorum ben, oysa ne büyük acı

tacın elimde buna engel olamam, duramıyorum karanlıkta, yüreğimin en üstünde yerin

derin derin düşünmeliydik, görmeliydin gözlerimde ne güzeldir ellerin

yine savuruyorsun tüm senliğini üzerime, altında eziliyorum bu mağlup bir savaşçı

bu mahcup bir yoksul, biraz çekincesi mağrur, fazlaca sen fakiri

düşüncen elinin kiri, melûl olması tabiatından, hayalinden endişeli

bu derde düşeli ne de ferahtır, saray bahçesinde bekleşmeleri yalınayaklı

gelinli duvaklı nisanlar kiraladım deme öyle, elimde yoklukların birikti

15.10/00.37/S.

bakın işte yine aynısı oluyor daha fazla düşünemiyorum düşünmeyi

kelimelerin arasında yine boşluklar kalıyor yine sigaralar sönüyor zamansız

aynı aya bakıyoruz bunun bir çözümü olmamalı senin adına yine yıldızlar sönüyor

soğuk bir neden buluyor giyecek, tacı yere düşüyor yeniçağlar prensesinin

bir hayat oluyor aniden, neye alıyor bu hayatı, kırmızılı karanlıklar ve bir ay parçalandı işte

küskün bir dudak, nereden de çıktı şimdi bu cümlelersizlik, yarısı içilmiş bir gözyaşında

bir saray boğuluyor karanlıkta, işte bir vapur göbeğini kaşıyor, işte şimdi

bir vapur yelkenini açıyor, vapurlar yelkensiz olur, bu benim vapurum, yelkenleri ıslak

gördün sen de onu biliyorum bilmiyorsun bilmediğini

yine ben biliyorum, tüm felaketlerin bizatihi tellali, uykusuz bir hava

şimdi zehir sunuyor, şimdi bulut tütüyor uzaklardan, her şey şimdi oluyor

büsbütün görüyorum iş çeviriyor tüm siyahlar, arkanda duruyor biliyorsun dört kere

bir tek ben mi diyorum, vakit hep vakitsiz bitiyor cebimde, bir tek ben yoksulum.

14.10.02.10.S.

kornalar çalınmalıydı kulağımıza biz beklerken devam etmeliydik bir yerlere 

kabataş varamadan beşiktaşa biz çoktan üsküdardaydık oysa bilmeden bu yerlerde

bu yerlerde üsküdardaydık aslında veya değildik farkında mısın ben değildim

ne fark eder üsküdardayız diyelim ellerimizi yüzdürelim, bir manzara beğenelim

ellerimiz bir resim çizmeliydi çerçevesiz ve sonsuz, sütunsuz ve duvarsız manzaramız

senden geçmeliydim denize ulaşmadan evvel, sana uğramadan yollar çok uzun

deniz çok uzaktı, deniz çok derindi, deniz çok rüzgarsız

bir şeyler yapmalıydık, kuşlar uçmamalıydı biz gelmeden, biz olmadan biz gelmemeliydi

vapurlar mesela geçmeliydi boğazımızdan, yalnız ılık bir şiir eşliğinde

şiirler bırakmamalıydın ardında, bir şeyler yapmalıydım bu böyle kalmamalı

yine durağan bir havadayız, üşümenin alemi yok, yine bir şey yapamadık işte

sen oradasın, bırakmadığım yerde, bırakmasan beni ya böylesi kalabalık bir yolda

tamam kabul olmadı, kabul ediyorum olamadım, sen olamadım yahut başka şeyler oldu

biraz daha olamazsam gözlerim kaybedecek karasal iklimi ve olağanca vakarını

yazlarım kuru ve sıcak, belli ki kış soğuk ve yağışlı geçecek

dün böyle bitmemeliydi aslında çok düşünüp az yaşayarak ve çok vakit harcayarak

sevmiyorum bazı şeyleri kabul ediyorum zaten hiç olamadım her şeyi sevebilen bir adam

iyi bir adam olamadım, titreyebilir ellerim, korkmayın kötü değiller sesim kadar

senin kadar sen olmalıydım belki de böyle de düşünülebilir ama kabul etmiyorum bunu 

bir yerlerden bulmalıyım seni, üsküdarın bu değil senin başka bir yer olmalıydı

bir yerlerden bulmalıydım neresi biliyorum ama neden de bilmiyorum söyleme de zaten

vitrinime koymalıydım seni, dantelaların akmalıydı saçlarından, işte bak bu güzel bir düş

tozunu almalıydım her gün, her düş bir daha düşünmeliydik ne de çabuk unuttuğun dünleri

s.

Zavallıydı, çok zavallı… Havanın kararmasına sevinecek kadar zavallıydı. Acınmaya değmeyecek kadar zavallı belki de. Daha da zavallı olduğu zamanlar olmuştu elbet, yeni bir şey olmasa gerek bu onun için. 

Bilmemesi gerek şeyleri bilen, duymaması gereken şeyleri duyan, görmemesi gereken şeyleri görendi, o zavallıydı. Böylesi durumda olan insanlara üzüntü duymaktan ve korkuyla bakmaktan öte bir şey yapılmaz. Böylesi bir insan gördüğün zaman üzülürsün ki acınması gerektiği halde acınmamıştır. Böylesi bir insan gördüğün zaman korkuyla bakarsın çünkü kimse bilemez yarın ne olacağını. Yarın güneşin doğup daha sonra tekrar batması kadar ucuz değildir, hafife alınası değildir, göz ardı edilecek değildir. Yarın kocaman bir boşluktur insana ötesinin ne olduğu bilinmeyen. Uçurum kenarı gibidir belki çiçeklerle bezeli gözüken dibinde çıyanların oynaştığı. Belki yine çiçeklerle dolu bir tepeciktir ötesinden ışıklar sızan ancak bilemezsin arkasından güneş mi doğacak yoksa ciğerlerini eritecek sönmez bir har mı var.

Ne kadar da acizdi, ne kadar da aptaldı. Ateşe uçan kelebekler de aptaldı belki de öleceğini bile bile o da gitmişti ateşin bağrına. Yok yok daha neler! Kelebek yandıktan sonra pişman olmaz. Ki pişman olmaya ne canı yeter ne de zamanı. Kelebek kelebektir. Bir günlük bir hayat. Aptallar pişman olur, kelebekler aptal değiller ki. Hem kim diyebilir ki ateşin o içten sıcaklığı güzel değildir? Kimse. Ateşi bir kere dahi gören kimse bunu inkar edemez. İnkar edenler aptaldır, kelebekler inkar etmezler bunu ve giderler ve yanarlar ve aptal değildir kelebekler.

Ateş mi? Ateş ya, ne güzeldir. Hangi ateş söyler ki yakacağını seni? Ateş konuşmaz çoğu zaman. Ha konuştuğu da vardır elbet. “Sen canını yakacağım son insansın.” der gibi gelir ışıl ışıl dalgalanan entarisiyle. Belki de demiştir. Sahi ateş der mi hiç öyle bir şey? Ateşin sözüne güvenmek gerekir mi? Kelebekler basit canlılar yahu ateş ne derse o. Kelebeğin işi bu, düşü bu. Kelebeklerin aklı ne kadar çalışır ki ateşte yandıktan sonra? Hayır hayır kelebekler aptal değiller tabi ki, bunu ima etmedim bile. Kelebekler ima etmeyi sevmezler. Kelebekler, basit canlılar diyorum ya sana. Ateşe uçmaktan başkasını bilmezler. Uçsa güneşe doğru uçardı yoksa öyle değil mi? Ne münasebet! Kelebek ateşini gördükten sonra yönünü çevirmez, güneşe bakmaz, yere dahi bakmaz, bakamaz. Ateşe göre ne var? Buna inanır mı bilinmez. Kelebek gelir kendini ateşe atar da ateş ne parlar bu duruma karşılık ne de söner. 

Ateş hala güzeldir, sallanır durur entarisi ışıl ışıl...

sıkılmışsınız dünyadan can havlinde ayaklarınız
geriye yürür mü zamanınız, ah ne de dolu bu gözler
korkarım ki onurlu bir adam yakmış bir hatırasını dumanını içine çekip
hapsolmuş cümleleriniz ne kadar da kalabalık, ne kadar da içgüveysi

maruz kalınmış bir yalan tanrım geriye döndüm vah halime
vah bu adama, vah bu kadın gözlerini doluyor düşlerine
gözleri doluyor soluk pembe giymiş yine, yine mi pembe
tüh pembe, sen pembe, pembe pembe pembe

betona astığınız nefesleriniz, fenerli gözleriniz rüya saçıyor
ötede kaldı ayaklarınız, ayakkabılarınızın buluta bulanmışlığı da var üstelik
nefret yazıyor elleriniz halbuki gülüştüğünü bilirim avuçlarımızın, şimdi el bağlı, kol bağlı
şimdi pembeleriniz açmıyor, bir adam nefesini veriyor yalınayaklı

benekli şiir

-benekli şiir*

gözlerimiz şehir rüzgarıyla yıkandıkça

damlalar bomba gibi düşmeye devam edecek

kim görmüş ki gecelerin güldüğü rüyaları

şiirlerin başrolde olduğu yarım bir anı

verilen savaşlar bir kadın uğruna yahut

ruhsuz bir kadının bu acıya verdiği yanıt

oldukça zıt birbirine bir deniz dalgası ve

yaşlı bir ağacın uzvu olan bir balıkçı küreği

balıkçılar hep nedense yaşlı oldukça bu dünyada

düşen her yağmurda şehrimiz bombalanır

ve bir şair defterine dikiş attıkça kaleminden

huzursuz olacak bir kadının hatırası

bu ruhsuz bir şiir değil kimse yanlış anlamasın

kadınlar böylesi güzel olduğu müddetçe

damlalar bomba gibi düşecek deftere

sayfalar gecenin kirinden ancak

mürekkeple aklanır.

                                              ekimi beş geçe,

                                                        beş. gece.

                                                                       samed.

*onüç 

SARHOŞ KEDİLER MAHALLESİ

Ne de olsa sarhoş kediler mahallesi nasıl olsa nahoş kokacak

Manzarası az ötede olacak, uzak bir odada bir neye üflenecek

Akşamlarda gözlerimiz kısılacak, ufak kalacak gözlerimiz

Uzakdoğulu tanrılar bunu ister her zaman, tuzlu yaşlar, çokça kalabalık

Ne kadar uzaksa doğuları tanrıların

Biz o kadar yakın/yalnız batılı, yakınız bitimlere, yüzlerimiz bulaşıklı

İnsanlar uzanacak sokaklarda burası sarhoş kedilerin mahallesi

Yaşamadıklarımız hayalden ötesi, ne gelir sarhoşlardan belki bir yağmur

Yağacak ıslattıkça gözlerimizde perdeler, pencerede okullu bir kız

Bekleyecek yalnız bir yokuşun bitmesini, çantasında kötü bir adamın

Kediler sarhoş, yokuşlar yokuşlu, sıcaklar sıcak

Sarı sıcak bir roman, yağmurları sıcak bir cumhuriyet romanı

Çok fazla edebiyat, kızlar ve tanrılar bunu sevmez

Tanrılarınız ölür, kediler susar, birazdan ay doğar günümüze

Küçük bir mahalle, marangoz eski, mülteci kalmış bir sokak

Sokaklarda ölüler, adamın çantası gülüyor, sandalyesiz doğuyor bir masa

Biraz söylenecek biraz dökülecek manzara, biraz sudan ince

Şimdi bir adam titreyecek son duasında rüzgarların

Bir şehadet melodisi, kız kapatacak pencereyi, rahmetsiz ölüler gülecek

1/10