sonu gelmeyen bir sonbahar bu

irili ufaklı insan yığınları köşebaşlarında

kaybolmuş bir sözlük buluyorum ceplerimin birinden

başıboş kelimeler dolanıyor sararmış duvarlarda

sonu gelmeyen bir sonbahar bu

sonbahar

yani demek istiyorum ki

bir toz bulutu soluyorum antik şehirlerimden

tanrılarla aram pek de iyi değil yahut tanrıçalarla

yıkıntılarımın üstünden geçiyor bir kadın

güneşin altı çok soğuk

sanıyorum şimdi karanlığa sığınmaktayım
ve sanıyorum varlığım da benden bir hayli habersiz

"Süpür dikenlerimi rüzgar kız, uzaklara karışsın
Renksiz uçurtmalar takılmasın saç tellerine."

ah rüzgar kız...
suçlusun hiç olmadığın kadar. 
suçlusun, çünkü hissettiğin o masum duygularını esirgemedin bu kötü adamdan. en son çocukken bu kadar masum olabilmiştin öyle değil mi? ama yine olmadı, yine gülmedi küçük yanakların. bu senin suçun, suçlusun, beni bu güzelliklere layık gördün. suçlusun çünkü süpürmek istedin dikenlerimi parmakların kanarken. yakıcı ayazları hak ederken bahar yellerine layık gördün beni, gönlümü yumuşattın. suçlusun...

"sen kadınım, ben kötü bir adam hayli bencil ve yoksul..."

ben kötü bir adamım rüzgar kız, incittim seni tahmin edilemeyecek kadar. cennetle kandırıp ateşlere attım seni, suratım çamurdan olma, sözlerimden karanlıklar dökülür. 
inandın bana rüzgar kız, güzel günlere inandın. rengarenktin, baharları getirebileceğine inandın. inandırdım seni en olmayacak aydınlıklara. inandın bana rüzgar kız, suçlusun bu yüzden.

"sonra ne mi oldu? martıların dilini öğrendim ben. sen öğrettin bana onlarla nasıl konuşmam gerektiğini."

sen bana martıların dilini öğrettin, suçlusun rüzgar kız. ben o dille en kötü kelimeleri konuştum, en büyük yalanları söyledim. suçlusun rüzgar kız, aldandın sözlerime. aldattım seni soğuk rüzgarlarla, gri yağmurlarla, kirli sokaklarla. sense ılık bir bahar esintisiydin, güneşler açar sandın şehrimizde, bunun için suçlusun rüzgar kız, aldandın. dünyaları serdin bu çirkin adamın önüne, kendinden feda ettin, güvendin, sevdin... suçlusun çünkü kalbini sundun bu iğrenç adamın ellerine, suçlusun.

bir rüzgar esse ellerin fesleğen kokardı, kırlangıçlar konardı alnına akşam üstleri, bilmezdin. en son nasıl eserdi rüzgar sahi? biliyorum, bilmez olur muyum. o günü dün etmek değil midir hatırlamak? hatırlamak eyleminin tersi unutmak mıdır? hatırlamamakla unutmak aynı mıdır ya da? unutmak nasıl bir eylem? olumlu mu olumsuz mu? neden unuturuz? unuttum dediklerimizi hatırlamış olmaz mıyız? hisler suya yazılan bir yazı gibi akıp gider mi? bir daha okunması imkansız mıdır? öyleyse nasıl sürer hisler? sevgi kalıcı değil midir yani? sevgi bitebilir mi? seviyorum demek her gün uyandığında yeniden sevmek olabilir mi? her gün tekrar tekrar suya yazı yazmaya mı çalışmaktır sevmek? sevmemek mi gerekir yoksa? sevmek iyi bir şey değil miydi? öyle öğretmemişler miydi bize? insanlar birbirlerini sevdikleri zaman iyilik etmiş olmazlar mı birbirlerine? akıntı alıp götürse de yazıyı tekrar tekrar denemek değil midir sevgiyi anlaşılır ve uzun kılan?

kış günlerinde

soğuk bir kış gününde hiç beklenmedik

yani demek istiyorum ki

uçuşan kuş manzaralarını donduran şarkılar eşliğinde

ısındırmak gibi ellerimi ceketimin ceplerinde

üç katmanlı ceplerim:

birincisinden kuş uçmaz kervan geçmez

bulanık akan suları ayakkabılarıma dökülür

sarı kağıtlar ya da sararmış kağıtlar

bulurum dedemin dip odasından

gizlidir, soğuktur, parlak yorganlar ve

şekerler saklı bir yerlerde

barış abi şarkıları süzülüyor çimento-kerpiç alaşımından

sokakta esmer çocuklar, dizleri yaralı

kuru dudakları küfürlü

gün, yer minderleri kadar soğuk

yine maviye boyanmış dökme demirler üşüyor

çiçekler başlarını sarkıtmakta

bir türlü pas tutmaz güneşlerden

bir ceviz ağacı salınıyor kucağında

bir salıncak

pabuçlarımla selamlıyorum gökyüzünü

en olmadık yerde ceplerimden dökülen erikler

yeni bir sayfa açıyor

her bitiş de yeni bir başlangıç mıdır?

yüzüyorum yüzüyorum

kulaç kulaç

dalga dalga

ikincisine düşüyorum ceplerimin

elimi atıyorum çıkartıyorum oradan

birikmiş tüy yumakları ve saçlarım

bir silgi parçası

tütün kırıntıları

ve birkaç parça daha

hiç eriğim kalmamış

kıyametin ortasında ayakta bekliyorum

dört bin çeşit kuş uçuşuyor zihnimin derinliklerinde

birinci desen yakalayamıyorum dahi

ikincisi yüzüme gülüp gözlerimi oymakta

üç desen olacak gibi değil

dört, beş yahut altı

yok bu böyle olmayacak

binlerce kuş

hepsi kaçışıyor

zihnim kan revan içinde

daha fazla duramayacak oluyorum

ta ki nice sonra geliyor tam dört binincisi

ceplerimi karıştırıyorum:

eriğim kalmamış

gündüz gibi konuyor omuzlarıma

bu bir öter ardıç kuşu

zamanın sonundayım

üzerimde yüzyılların yorgunluğu

bin kuşların kalabalığı

bir hayli memnunum halimden

dans ediyor saçlarım

yedi cihan dolaşıyorum

yedi milyar kere gülümsüyorum

cebirden anlamadığımı hatırlıyor

ardıç kuşuna sığınıyorum

kocaman güneşler sığdırıyorum bu cebime

ne de hoş

piyano sesleri emekliyor yerlerde notalardan bağımsız

bir aslanın yelesi üşüyor gri bir sayfada

soğuğu en derinlerinde hissediyorum üçüncü cebimin

günleri kopartıyorum takvimlerden

gökyüzü hokkadan damlayan bir mürekkep misali kara

yer yer bulutları topluyorum dalından

öter ardıç kuşu bırakıyor omuzlarımı

şimdi kayboluyorum

uzun bir süre geçiyor

uçurum bitmek bilmiyor

ölüm sevdasını katlayıp koyuyorum üçüncü cebime

bir kadın eteklerini sürüyor

zihnimde şarkılar bitmiyor

karşı kıyıya geçmem hayli zor

geri dönmekse imkansız

yokluktan bir gemideyim sanıyorum

bu sarsıntılar ondan olsa gerek

hiçbir şey olmamış gibi devam ediyor huysuzluğum

batan güneşin ardından kenti kaybediyoruz

gecenin rengine bulanıyor suratım

öter ardıç kuşu karşıda bekliyor

tüm her şeyi dolduruyorum cebime

bu üçüncü cebim

son bir nefes daha

şimdi karşı kıyıdayım

neden sonra anlıyorum cebim delik görüyorum

tüm bulantım yeniden baş gösterse de

biz soğuk kentin insanlarıyız

sokakları kibritle ısıtıp
ceketimizi rüzgara asarız

ne

dumanlar çöker gözlerimize sen silip atardın
bir masa yeterliydi çoğu ümitlerimizi ekmeye
ellerinde biriktirirdin gün ışıklarını suratımı boyardın
dönüşün yoktu sevdiğim, nice demli tütün kokardın
şehirler hapsolmuş eteklerinden yerli yersiz yıkıntılar
baharlar dururdu penceremden bir varoluşun yeter gelirdi
işte sevdiğim kirli sokak manzaralarında sürten serseriler
ve tuzlu terleriyle işçiler gelir bazen aklıma, esnaf lokantaları
hiçbir renge maruz kalmadan gelirdin ya aklıma zaten
tüm dertlere mahkum olmadan gelirdin
sen gelirdin de baharlar gelirdi tıpkı şarkılardaki gibi
martılar gülerdi ya da benim söylediğim vardı ya hani
hatırlar mısın ne güzeldir anlaması onların dilinden
ya da duvar diplerinde bekleşen kedilerin koşuşturması
yağmur yağıyor saçlarında gece tozları dans ediyor
anlaması güç bazen satır aralarında saklanan gerçekleri
tütün kokardın sevdiğim uzak bir güz gibi kokardın
yürürdün doldururdun içimi, sığınacak bir kayık arardım
fırtınalar, felaketler gibi değil sanırsın tüm tabiat gülüyor
sen gülüyorsun, sarılar gülüyor, bir ardıç kuşu gülüyor yavrularına
hayaletlerle dolu şehir bir çizgi roman olurdu çocuk ellerinde
ellerinden tutuyorum, yine aynısı işte: sen, sarılar, ardıç kuşları vesaire
istemezdim buralar böyle olduğuyla kalsın halbuki ankara bile gülerdi
sen bilmiyorsun sen ne denli, sen ne kalabalık aslında
tütün kokardın sevdiğim yeşermiş bir ağaç kokardın
ayırt etmesi imkansız olurdu bir hayalde yahut gerçekte yaşamayı
gözlerime dolardın sevdiğim, çocuk ellerin avuçlarımda
şimdilerde ne kuşlar gülüyor
ne ellerimde sarılar
ne...

şimdi seyreyliyorum
dünya üzerinde herhangi bir nokta
şehir diyebiliriz belki de karanlık yolları
merak ederdim hep oysa martılar neden gülsünler ki diye
bu köprülerin dikişi tutar mı iki yakası bir araya gelmeyen şehirde
vapurlar desen dumanı kaçar insanın genzine olmuyor işte olmuyor
boynunda acı bir tat kalıyor insanın biraz tuzlu biraz kızıl
sarılıyorum birkaç kelime kilitliyor ellerimi
düşlerimde çekingen çizgiler sıradanlaşıyor
büyüdükçe büyüyor gözlerin
saçların zehirli sarmaşıklar
çoğalıyorlar cebimde
parlaklığıyla kaplıyor tüm vücudumu
belki bir fotoğraf karesi ya da ince bir gülüş
o zamanlar çekingen değilim martılar gülüyor mesela
ışıklar dökülüyor yine ellerinden katlayıp içime saklıyorum hepsini
tam buralarda bir yerlerde nefesin olacak, beyaz ve ürkek
dudaklarında bir sıcaklık dolanıyor, kafiyeler ve melodiler
sudan narin sesin ve ben biraz daha büyüyorum seni göğsüme bastırıyorum
onca uzaklıklarla ne yaparsın diye düşünürüm hep böyle zamanlar
yolları siliyorum gömleğimin dirseğiyle gözyaşlarına bandırıp
ve yine o tuzlu, kekremsi tat dökülüyor haritalara bunu düşünmek anlamsız
ve bir kadın diyorum, bir kadın ne denli çoğalabilir, uzaklıklar da anlamsız oluyor
düşten hafif bir elbise dolanmış beline, teninde mehtap ışıkları, bir keman gibi dans ediyor bedeni
etme eyleme rüzgar kaç keredir söylerim, yanakları aşınmasın esmeyiver bir seferlik
sanki ufak ayrıntılar gibi uzunca bir hikayeyi anlamlı kılan
ve sanki dur durak bilmeyen bir deniz seyahati usulca salınan gülüşleri
bitmeyen şarkılar söyleriz sanırdım notaları bir bir dağılırken havada
inanması zor biliyorum ama kandıramayız da gözlerimizi (bunu sen söylemiştin)
birer birer aydınlanıyor geçmişimiz karanlıkları defederken omuzlarından
çağlayanlardan düşüyorum boğuluyorum demesi kolay durmayalım hadi bir hamle daha
ve işte gelecekteyiz
tüm bu denizin zamansızlığı bir yana sanki buluttan bir evdeyiz
minik bir surat olması gerektiği yerde sıcak ve kenetli ellerimiz
ve bir işte daha
çocuklar koşuşuyor bahçelerde gökkuşaklarıyla arkadaş
yere düşen tohumlarımız ve baharı bekliyoruz telaşsız
tüm çiçekler ve binbir çeşit nebatat sana doğru büyüyor
büyüyor ve büyüyor tüm yollar dolayıp asmışız kapının arkasına
uçurtmalara binip seyahatlere çıkıyoruz şimdi esebilir rüzgar
hayal değil bunlar bilirsin ben iyisiyle kötüsüyle bir adam
sen tutarsın ellerimden bak bu güzel bir düş hiç çıkmasın aklından

his

her ne zaman hesap kitap yaparak hareket ettiysem şimdiye kadar hep zararlı çıktım sanıyorum.
oysa hisler ne de güzeldir.
ne güzel şeydir hislere kapılmak, onların söylediği şarkıları dinlemek.
bundan sonra hissederek yaşamam gerektiğini tekrar tekrar anladım.

elimden gelmeyen çözümler, geri getiremediğim şanslar olsa da kim bilir
bir bakmışsın hisler bir olmuş, hesaplarımızın önündeler.

his... his... his...
üç kere tekrar ettim bunu fısıldayarak. sanki efsunlu bir kelime gibi, sanki kutsal bir kelam gibi geldi kulağıma. ne de güzel bir kelime.

görmek yerine hissetmek
duymak yerine hissetmek
bilmek yerine hissetmek
hatırlamak yerine hissetmek
yaşamak yerine hissetmek
...

hissetmek ya... ne güzel şey... zihnimizi durduracak kadar güçlü aslında, hiç beklemediğimiz bir anda ruhumuzu saracak kadar güçlüdür aslında hisler. sadece doğru zamanı kollar ortaya çıkmak için, gerisini o halleder her zaman, acılı ya da acısız, iyi ya da kötü, kısa ya da uzun...

o gün gelecek.
her şeyin güzel olduğu gün.
bunu nereden çıkardın, nasıl bu kadar emin olabiliyorsun, nasıl bilebiliyorsun böyle bir şeyi diye sordum da kendime.
bilmiyorum.
hissediyorum.

herbir şehir yükseliverirdi omuzlarından tüm şiirlerden bağımsız
özgürlükler diyarı ve senin tutsaklığını yaşamak gibiydi günler
sokaklar üşüyen insanlarla dolu, içlerinde alevler dolarken
bazen bir tıkırtı ya da bir olmamışlık düşünceler
kapılar hiç kapanmaz sanırdık belki de ondan şimdi katliamlar
veya bulutsuz gökyüzlerinin binbir yalanla kandırdığı
bu etten olma, acıdan doğma ve doğanın kara yüzü

fırtınalar boşalıyor, boğulmak en aciz, en sessizinden
yürürdün de çiğnerdin varlığımı, varım yoğum sen
bakardım da iç çekerdim, gözlerin uçuşurdu gözlerimden yakalaması hayli güç
esen bir rüzgar ancak o alabilir canımı bakmayın böyle söylediğime
çelişkilerin adamı ben, olur da birgün yapraklar canlanır, bahar gelir daha fazla bekletmeden
defter uyur, kalem susar, oysa ne de çok konuşuruz kendi kendimizle
sağa sola savrulur kafiyeler çok da önemli değiller belki yavan biraz
aynı yere bakmak kadar ahenkli şarkılar çalardı kulaklarından
dudaklarından kırmızılar boşanırdı, dudakların bir ömür boyu
ancak susturabiliriz bir fırtınayı bitmesini beklemeden
nasıl aydınlatır yoksa geceler sokaklarını karanlık olduğunu bilmeden
geçersin karşıma gerisi hep anlamsız zihnimde kıpırdanır bişiler bişiler
güneşi sabahlarımın, aydan yarımları akşamlarımın ya da
bir gün çağırıyor beni, yani bu etten olma cansız bedeni

bir tapınak yıkılıyor uzakdoğulu bir memlekette, içimde yüzyıllık ateşler hala
neye inanacağını bilmeyen bir bahar akşamı kışın gelmesiyle üşüyor
olur ya nehirlerde balıklar yüzer, kuşlar uçar bir mavide
böylesi doğal, böylesi kaçınılmaz kelimelerle sevişir dilimiz
bir başka diyarda ben diyeyim ilkbaharlar ülkesi ya da sen söyle
boşver sen söyleme sen beyaz gelincikler ülkesi ben kurak bir toprak
ancak şimdilerde can yakabiliyor bu sonsuz sessizlik
yabancı bir dil konuşuluyor içimde hep derim belki bir uzakdoğu dili sanırsın tencere tıkırtısı
bu sırada esen bir rüzgar hem üşütür hem ısıtır melûl bir adamı
günler uzak bir ada martılar kurtulamaz zincirleri soğuk
kırmızılar yahut fırtınalar ne rengiz bilmiyorum ya da unutuyorum
unutkan bir kral sanki ortaçağların ihtişamını özleyen
şehirler yükselirdi omuzlarından bu şiirden de bağımsız

sen beyaz bir gelincik sen ve gözlerin
burası soğuk, içimiz çelişkilerle dolu

yüzyıllık ateş yanar da yanar sen bir kuzey yağmuru
ellerim kurak topraklar ve gözlerime kaçan dikenler

ne söylerdin bilinmez olduğu gibi ya da sen nasıl istersen
durma es güzel ülkenden içim kıpırdasın baharlarım canlansın

veyahut
bilirsin işte
bişiler bişiler

gelinciğe güzelleme

işte

     beyaz

              bir

                  gelincik

                             seyreyliyorum

dayanmak güç böyle zor bir zarafete aman dilerim, diledim ve işte

dünyalar tutuşturuyor elleriyle

                                               ellerime

bir bahar gibi yükselmekte boynu göğsünden

neden

         neden

                  neden tüm dirayetimi kırmakta bir çocuğun elinde salınan 

bu et ve kemikten olma hazine

bu bulutsuz bir gökyüzü, yağmursuz ve sudan ince

uzuyor ve uzanıyor zamansız bir zaman

mekandan öte bir yer, hayli derin, hayli çekingenim

ve

   düşünce

                dur

                     durak

                              bildi. 

felaketler çoğalıyor tenimde, her şey üst üste geliyor, bir gelinciğin

                                                                                                            nefesinde

                                                                                                                           eziliyorum

                                                                                                                                            bembeyaz

elma bahçeleri, elma ve cadı, kırmızı ve elma, beyaz ve güzel, güzel ve güzel

kulübeler, saraylar, ve harikalar diyarı falan

daha çok güzel, sadece güzel, sadece iyi

bir masal ancak bu kadar güzel yazılabilirdi!

bir masal ancak bu kadar güzel yaşanabilir

bir masal ancak bu kadar ve bu ancak bir masal olabilir

nefes nefese gelincik, gelin gelincik, gel gelincik beyaz nefesinle

dur

ve

sakın çözme bu ipleri geleceği sakladığım ellerimden

bak ve değiştirme yüzüne bulaşmış gülümsemeyi

dinle ve dinle ve dinle ne soğuk ne sıcak olabilir bu varlığım

sen

     karşımda

                   arz-ı endam

ben

     akarsularda

                   kirleniyorum

ben

     nefesinde

                   eziliyorum

                                    bembeyaz

bir sabaha daha ulaşmama isteği... gözlerimi kapatmak istemiyorum sanki bir şeyler olmasını beklercesine. anlamsızlıklarla dolu bir günü daha bitirdim. sanki bitmesi için yaşadım, daha ötesi yokmuş gibi. şimdi ise uyumak istemiyorum. sebebini bilmiyorum, inan ki bilmiyorum. sebep olarak öne süreceğim şey belli ancak bunun olma ihtimali benim yarın sabaha mutlu uyanmam kadar az. hoş gerçi, ikisi de birbirini destekleyen, doğru orantılı şeyler olabilir. ters orantı da olabilir, bilmiyorum. inan bilmiyorum şu anda ne yapıyorum. amacım ne bilmiyorum, yazdığım şeyi tekrar okumuyorum, anlamlı mı anlamsız mı bilmiyorum. sadece yazmak istedim, bunun için de bir insanı suçlayamazsın değil mi? bu yazı tamamiyle amaçsız demek isterdim ancak bunu demek de yalan olacak. bilmiyorum, gerçekten bilmiyorum. sanki yazınca olacakmış gibi hissettim belki de ne olacağını bilmeksizin yahut ne olacağını düşünmeksizin. sadece bir şey "ol"sa... başka hiçbir şey istemiyorum sanırım. sadece bir şeyler olsun, bir şeyler hareket etsin çevremde, vücudumda yahut ta içlerimde bir yerlerde. bu sonsuz bulantı hali, sonsuz bir uzay hissi sanki. boşlukta asılı kalmış gibiyim, ne yükseliyorum ne alçalıyorum. beni tutan hiçbir şey yok. kımıldamam için beni tutan hiçbir şey yok ama felçli gibiyim. aslına bakarsan bu uzun bir müddettir böyle. uzun müddet dediğim öyle belirsiz bir şey değil merak etme. yaklaşık 32 gün 7 saat 14 dakika kadar filan bir süreden bahsediyorum. düşmek bile iyi gelebilirdi. aşağı bakıyorum ve korkuyorum, yukarı bakıyorum ümitsizliğe kapılıyorum. ne düşüyorum, ne çıkıyorum. kurtarın beni buradan, kurtar beni buradan, kurtar ne olur...

daha fazla yazmak mı yoksa yazmamak mı? bu bile bi muamma, tamamen anlamsız. yazsam ne uzalırım ne kısalırım, ancak 32 gün 7 saat 16 dakika filan geçmiş olur, dahası olmaz.